Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom II.djvu/131

gnął się na pokrwanionych od łańcuchów i sznurów rękach.
 — Winowajcę macie przed sobą — zawołał rozpaczliwie. — Tak! trzeba mi było dać się skusić i do brata pojechać na święta. Porwano mnie ztamtąd... a oto ten niegodziwiec, dla ocalenia mi życia, Złotoryę im oddał w ręce...
 Łukosz przerwał żywo.
 — Karz mnie, miłość wasza gdy chcesz... Sądziłem i sądzę że łatwiej będzie odebrać zamek na króla, niż memu dobroczyńcy życie przywrócić...
 Stał milczący.
 Sędziwój wysłuchawszy — zwrócił się do starego.
 — Nikogo nie winię — rzekł — napaść była niepoczciwa, niespodziana... Przewidzieć jej żadna żywa dusza nie potrafiła. Lecz zkądże ten książę? kto z nim?
 — Zkąd? z piekła! — krzyknął Romlik. — Z nim? tłum i szuja, któraby do pierwszego lepszego zbója, była się przyłączyła!!
 — Wiecie że i Włocławek i Gniewków opanowali? — pytał Sędziwój.
 — I Szarlej pewnie — dodał Łukosz.
 — Zkądże wziął ludzi? — badał wojewoda.
 — Po drodze nam opowiadali, ci co z Włocławka zbiegli, że i dziesięciu koni nie miał, gdy na zamek tamtejszy wpadł... Krzyknęli że jest