Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom II.djvu/165

 W duszy miał wszystko za stracone — poczynał znużony szukać sposobu ratowania się z tej toni...
 Swej bezczynności i zaniedbaniu nie przypisywał tych skutków, ale — brakowi poparcia, na które rachował.
 Obejrzawszy się dokoła, z miną dumną skinął na Gniewosza i poprowadził go do wnętrza.
 — A co? — rzekł do niego — spuściłem się na was, pięknieście mnie pokierowali. Rachowałem na Wielkopolskę, zdradzili mnie... wywiedli w pole...
 — Księciu jeszcze przecie Złotorya, Szarlej został i Gniewków! — odezwał się Gniewosz.
 Biały ruszył ramionami.
 — Sam nic nie zrobię — rzekł — wielkopolanie mnie zdradzili...
 Przeszedł się po izbie.
 — Będę się bronił do upadłego — zawołał nagle. — Wezmą Złotoryę, zamknę się w Szarleju, zabiorą Szarlej, pójdę do Gniewkowa... dam się ubić na stosie gruzów!
 Spojrzał na starego śledząc jego myśli.
 — Będziemy się bronili — odparł stary nabierając ducha — ludzi na tyle grodów było za mało... Jesteśmy teraz silniejsi.
 — I ja tak sądzę — silniejsi teraz jesteśmy — powtórzył książę...
 Pomyślał trochę.