Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom III.djvu/027

 Przetarł oczy, stał przed nim Lasota.
 — A ty tu co robisz? — zawołał porywając się Nałęcz.
 — Przybyłem was o gospodę na jaki czas prosić — odezwał się Nałęcz.
 — Książę cię odprawił?
 — Nie... ale nam uszedł do swych przyjaciół do Drzdenka, a zamki królowi poddać kazał, choć na rok żywności miały, i bardzo się w nich mógł jeszcze bronić, gdyby chciał i umiał.
 Uderzył w szerokie dłonie Dersław.
 — Otóż masz, Piastowska krew, i nadzieje nasze na nich! — krzyknął, rozgniewany i oburzony...
 Trwało to chwilę, uspokoił się natychmiast Nałęcz.
 — Ha! — rzekł — indziej sobie i kogo innego szukać będziemy musieli.
 Jeżeli Sędziwój sądzi, że tem już skończy wszystko — to się myli... Jeszcześmy nie dali za wygraną.
 To mówiąc wychylił się, do drugiej izby przeszedłszy, przez otwarte okno, pięść złożył i zatrąbił w nią znanym sposobem.
 W czwał nadleciał chłopak.
 — Niech mi wnet siwego kulbaczą — krzyknął — a żywo.
 — A no, wieczór nadchodzi — odezwał się Lasota.