Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom III.djvu/035

 Sądził że — jadąc do Budy, do królowej siostrzenicy, dalekoby tam więcej i łatwiej mógł sprawić nad to, co mu kazano takim trudem zdobywać...
 Myśli te już go całkiem zaczynały opanowywać, gdy drzwi otworzyły się z łoskotem, i Fryda weszła, krokiem zwycięzkim, z piosenką na ustach.
 Wzięła się rękami w boki, postawę przybrała męzką i stanąwszy naprzeciw księcia, zawołała.
 — No — rozbudźcie się! widzicie że wam dobrą wieść przynoszę!
 Książę, który był rozciągnięty niedbale na siedzeniu, porwał się.
 — Dobrą? — zapytał.
 — Tak — bo ja tylko dobre zawsze wam przynoszę! Toście już wiedzieć powinni.
 Nie mówiąc nic — czekał książę na obietnicy spełnienie... Fryda patrzała nań z rodzajem politowania.
 — Dwa dni — zawołała wesoło — chodziłam z kamieniem na piersi... O mało nie rozbiło się wszystko o przenikliwość tego przeklętego kłamcy Sędziwoja, który raz już was uwiódł...
 Wiecie że w Złotoryi dowodzi szwagier jego Krystyn, który pije po dniach całych, a po nocach jeśli nie pije, to śpi pijany. Takiego nam tam właśnie było potrzeba...
 Sędziwój precz go chciał wziąć ze Złotoryi, bo już coś czuje i obawia się o nią.