Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom III.djvu/082

dla twojego mnicha — kochanka! Całą siłą ciągną na niego i zgniotą go, a nas razem z nim...
 Przerwał Arnold, opisując przygotowania i donosząc, że z Sieradzia Jaśko Kmita ciągnie w pomoc Sędziwojowi z Szubina, i że Biały, pomimo największych wysiłków utrzymać się nie potrafi.
 Fryda zciągnęła brwi, spojrzała na Ulryka, który siedział milczący, na ojca, który się już nie śmiał odzywać.
 — Opuszczacie więc go? — zapytała głosem, w którym drgał gniew i męztwo razem.
 — Musimy — rzekł Dobrogost zimno.
 — Toście podli! — krzyknęła Fryda rzucając wejrzenie groźne...
 Na tę obelgę z ust kobiecych, bracia nie odpowiedzieli, Fryda popatrzała znowu na milczącego ojca, jakby się od niego czegoś spodziewała — postała chwilę i krokiem powolnym cofnęła się z izby...
 Po wyjściu jej, Ulryk poruszony, chciał wziąć jej i Białego stronę — zakrzyczano go...
 Dobrogost rzekł stanowczo.
 — Nie puszczę cię, choćbym się bić miał z tobą, a jużci braterskiej krwi dla tego warchoła, który źle skończy, lać nie warto...
 Fryda wypłacze się i ukoi.
 Nadeszła chwila wieczerzy... ale Fryda się nie ukazała.