Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom III.djvu/097

 — Co ty myślisz, głupi Buśku? jak się tobie zdaje? weźmiemy my Inowrocław?
 — A waszej miłości jak się widzi? — odparł bajarz — bo mnie coś w oczach ciemno...
 — Otóż — i mnie ciemno?
 Buśko wskazał na drzwi, za któremi była Fryda.
 — A tam co mówią?
 Biały potrząsnął głową, dał palcem znak towarzyszowi, aby nie mówił głośno.
 — Różnie — szepnął... — Ja — ja... — zająknął się i nie dokończył.
 — Trzeba iść — dodał po chwili. — Wielk czas... Gdy my na nich nie wyjdziemy, oni wystąpią przeciwko nam. Ten Jaśko Kmita, daj przepadł... powiadają że sobie dobrał Bartosza z Więcburga...
 Pokręcił głową i począł marzyć.
 — Pobiwszy ich, wziąwszy Inowrocław, Szarlej — niema co odpoczywać, na Brześć musiemy... Co najmniej całe Kujawy... Dopiero się wielkopolanie opatrzą; bo oni czekają tylko... a na mnie się oglądają. Ja to wiem...
 Buśko ręką machnął.
 — Oni czekają! — rzekł kwaśno — a my na nich że nie?? Gdyby oni ruszyli.
 — Ruszą się — zawołał książę... — gdy im pokażem, iż wojować umiemy.