Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom III.djvu/114

nie przerąbana... Ran dużo ale mięsnych... Krew się odrobi...
 Zajął się zaraz gorąco.
 — Na ręce go wziąć i na posłanie moje... krzyczał...
 Truchlicę choć za włosy mi ciągnąć, aby z zielem tu bywała — a raźno!
 Gdy Lasotę ludzie podnieśli, choć zęby ścinał, krzyk mu się wyrwał. Niewiasty zawtórowały jękiem.
 — Wstydź się! zawołał Dersław.
 Co ból znaczy, gdy człowiek w sobie serce ma? Śmiej się? Będziesz zdrów jak ryba.
 Truchlica ma zioła co goją choćby ogień był w ranie.
 A dawajcie Truchlicę...
 Może lepiej niż zioła baby, podziałały na Lasotę, piękne łzawe oczy Piotruszy, która z matką za chorym poszła...
 Dersław konia odprawił i został przy Lasocie, po męzku się nim zajmując.
 Gdy Truchlica oglądała rany i okładała je a lepiła, ów opowiadał jak niegdyś posiekany leczył się i wylizał dzięki temu — (wedle jego przekonania) że miał rozum, bo jadł i pił ciągle a nie dał życiu w sobie zagasnąć.
 Wnet krupnik kazał warzyć tłusto dla Lasoty — a tak był pewien, że z pomocą Truchlicy, owczarza i krupników zdrowie rychło powróci,