Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom III.djvu/139

nym krzykiem rozdzierającym padł z koniem razem rozbity na miazgę...
 Cisza, która dotąd panowała na zamku — wrzaskiem podniesionym w wojsku pozostałem wojewody i tem, które wpadło do Złotoryi — przerwaną została...
 Na murach zjawili się ludzie rzucając pociski, w podworcu napastowano dwudziestu kilku pochwyconych i rozbrajano wylękłych.
 Sędziwój stał jak skamieniały z boleści, szczególniej po Frydruszu, którego miłował bardzo. Łza mu się zakręciła w oku.
 — Pomszczę go lub żyw niebędę! — zakrzyczał, wołając do powrotu...
 Książę tryumfował na całe gardło wrzeszcząc.
 — Zdrada za zdradę! ząb za ząb!...
 Sędziwój nie miał się czasu oddalić, gdy Biały wypadł na blanki i pięść mu pokazując, lżyć go począł i odgrażać mu się.
 Wojewoda wzgardził tem, i milczący odjechał.
 Ci co weszli na zamek, musieli się poddać... Rwano od nich oręż z rąk, zdzierano zbroje, ogołacano z odzieży — naigrawając się nielitościwie. Bylica śmiejąc się, chwytał co było najlepszego przy rycerstwie, przywłaszczając sobie łup chciwie... Ludzi obnażonych w części do więzienia zamknięto, częścią pod straż do usług przy zamku naznaczono.