Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom III.djvu/150

 Przypadek czy rachuba sprawiła to, czego żądał wojewoda.
 W walce, we wrzawie kąpiąc się Biały byłby wytrzymał z tym zapałem jaki go unosił chwilowo — w spokoju wytrwać długo nie umiał.
 Pod wieczór już rzucił się na łoże i twardym snem usnął, mając swojego Buśka u nóg.
 Fryda przyszła, spojrzała na niego, i zachmurzona powróciła do swej komory. Przeczuwała, co się w duszy jego dziać miało...
 Dopiero następnego dnia zbudził się Biały, przetarł oczy, i zobaczywszy Buśka, zapytał go.
 — Szturmują?
 Chciał już zbroję wdziewać i za oręż pochwycić.
 — Nie — siedzą cicho — rzekł błazen wzdychając. — Pewnie Kaźka, który zmarł, grzebać będą.
 — Kaźko? umarł? — krzyknął książę.
 Buśko głową potwierdził.
 — I koń zdechł co pod nim był, i on w nocy skończył — odezwał się. — Szkoda! taki pan był, co sam z drewnianego kubka pijał wodę, a służba ze srebra wino...
 Zmilczał zasępiony książę. Rzucił się na łoże i oczy wlepił w pułap.
 Wyczekawszy trochę, jeść i pić podawać kazał.