Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom III.djvu/159

Cóż biedota ma robić? Kaptur mu zaciężył — ojcowizny tylko pragnie... więcej nic...
 — Króla pana naszego obraziwszy tak srogo! i tyle krwi wylawszy! — krzyknął wojewoda.
 Buśko wydął tłuste policzki i pogłaskał się po głowie łysej...
 — Jużci mu coś dać trzeba — szepnął.
 — I nic nie dawszy go weźmiemy — przerwał Bartek.
 — Pewnie... za rok, za dwa — rozśmiał się trefniś — i nabije wam jeszcze ludzi.
 Sędziwój, który po stracie Frydrusza nie mógł się uspokoić, westchnął.
 — Ja go znam — począł Buśko powoli, dobrem słowem wiele z nim zrobić można...
 Poślijcie doń kogo...
 Strząsnął głową wojewoda.
 — Próżno kłamać — rzekł — on ciebie posłał do mnie — więcej posłów nie potrzeba... Powiedz mu, żeby mi się poddał... a może u króla przebaczenie otrzymać — i — jeśli nie swoje księstwo, bobyśmy, gdyby siedział na niem, nigdy spokoju nie mieli, to okup zań...
 Ze spuszczoną głową słuchał zakłopotany poseł.
 — Poślijcie kogo — powtórzył.
 — Aby uwięził lub na męki dał jak tego nieszczęśliwego Hankę... Nie! — ja nie poślę nikogo...
 — To będzie się tak ciągnąć długo — odparł