Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom III.djvu/164

groźbą, stał to cofając się, to podchodząc, otwierając usta i niewiedząc co powie.
 — Dajcie mi słowo wasze rycerskie, że się ze mną obejdziecie nie jak z jeńcem i więźniem, ale jak krwi mojej przystało.
 Wojewoda zwolna rękę mu wyciągnął...
 Biały, który miał żelazną rękawicę na ręku, zdjął ją i bladą, wychudłą dłoń podał.
 Jedno słowo rzekł tylko ponuro i cicho.
 — Jutro...
 Tak, nad wszelkie spodziewanie wojewody, skończyło się rokowanie prędko i stanowczo... Uległ Biały, sam niewiedząc jak do tego został doprowadzony, lecz, gdy zawrócił się ku zamkowi, gdy pomyślał o sromocie jaką musiał znieść, o wyrzutach Frydy, o upadku własnym, wstrząsł się cały, zapragnąwszy raczej śmierci.
 I ten poryw trwał nie długo... Do wrót doszedł już ostyglejszy.
 — Do klasztoru nie powrócę — mówił sam się pocieszając...
 Do dolnej izby wszedłszy, znalazł tu Buśka, który wiązał jakieś sakwy, jakby się wybierał w drogę. Ten pewnym już był końca... Mruczał sam do siebie nie patrząc nawet na pana, nie pytając go o nic.
 Fryda też nie zeszła z komory swej — a on iść do niej nie śmiał...