Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Biały Książę tom III.djvu/166

 Odwróciła się od niego.
 — Frydo! — odezwał się z wyrazem rozpaczliwym Biały...
 Wskazała mu na drzwi milcząc... zwróciła się ku oknu — i płakała może, lecz łez jej nie widział nikt.
 Książę postawszy u progu upokorzony — wysunął się po cichu.
 W obozie, w którym już poddania się spodziewano, ruch był widoczny... książę po kilkakroć szyszak kładł, wychodził i wracał...
 Wstał potem, wybiegł i kazał otwierać wrota.
 W tejże chwili z komory swej zbiegła Bodczanka, na którą koń czekał i sług jej dwu...
 Nie oglądając się, nie pytając o księcia, który wyjść do niej nie śmiał, siadła na konia...
 Zaledwie podniesiono bronę, ona pierwsza, nie zakrywając twarzy wybiegła z zamku. Sędziwój, który stał niedaleko, Bartek z Więcburka, wiedzący kto była — przepuścić ją kazali, nie zatrzymując...
 Pominąwszy ich, mając wolną drogę przed sobą, Fryda uderzyła konia i puściła się czwałem...
 Oblegający już się do wrót zbliżali, mając na czele Sędziwoja i Bartka, gdy Biały cały we zbroi swej najlepszej, w płaszczu szkarłatnym, w pasie rycerskim ukazał się na koniu.
 Buśko z węzełkami na plecach szedł za nim.
 Bartek z Więcburka, którego ta pycha ksią-