Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Boleszczyce tom 1 113.jpeg

 Ruszyła ramionami.
 — Co tam! dosyć że wiem. Mały palec mi powiada.
 I śmiała się do siebie sama, dumna tą niewieścią przenikliwością.
 W tém dziewcząt dwoje wpadło śpiewając do sieni, śpiew ich ustał na progu i wsunęły się do izby sznurując usta.
 Były to pani dziewki służebne. Spojrzały na nią, ona na nie. Zlękły się może brwi zmarszczonéj, ust groźnie wydętych i cicho przesunęły się do komory.
 Tam znów słychać było chichotanie i szepty. Namyśliła się Krysta, popatrzywszy na suknię swoją.
 — Ciarka! — zawołała.
 Starsza z dziewcząt stawiła się z uśmiechem przed panią.
 — Mów, cobym ja włożyła, abym piękną była?
 — A! — ręką usta zatulając rzekło dziewczę — a! choćbyście i gzła nie mieli, toby wam było chyba piękniéj jeszcze.
 I z za dłoni, którą się zasłaniała, śmiała się figlarnie poufała dziewczyna.
 — Mów jaką ja mam wdziać? — poczęła Krysta — czy niebieską suknię, czy kraśną, czy złotą? Mój pan przyjdzie do mnie... Popraw mi włosy, zasłona mi je popsuła...
 Ciarka się zbliżyła i pani a sługa poufale z sobą