Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Boleszczyce tom 2 075.jpeg

kto jéj nie broni — i swéj braci. — Oto co was czeka.
 Zaprze się was ród, zaprze ziemia, będziecie zaprzańcami, głowy wasze zdejmie kto zechce.
 — Byle mógł — odparł pogardliwie i szydersko Dobrogost. — Co ja wam na to mam powiedzieć? Nic. — Kto głową nałoży to Bogu wiadomo, a co my czyniemy, wiemy dla czego. Sumienia naszego nikt nie ma prawa sądzić, ino my sami.
 A co więcéj? — spytał w końcu.
 Kruk popędliwie wtrącił.
 — Jeszcze wam mało?
 — Upamiętajcie się, łagodniéj począł Leliwa — choć sprzeniewierzona, wyście taki nasza krew. Zal was. Poszaleliście z szalonym królem waszym..
 On już nie król.
 Dobrogost ramionami ruszył, i powtórzył znów obojętnie.
 — A co więcéj?
 Kruk się zżymnął, rękami rzucił i odwrócił od Dobrogosta, jakby nań już patrzeć nie chciał.
 Mścisław oburącz przebierając we włosach, darł je z głowy.
 Gdy zamilkli, Dobrogost, który nabierał odwagi i gniewu razem, odezwał się.
 — Ja powiem wam jeszcze jedno!
 Ani pana ani nas tak łatwo jak się wam zdaje mieć nie będziecie. Poleje się jeszcze krwi