Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Boleszczyce tom 2 084.jpeg

tych co wam służą wiernie. Wyrzekliśmy się swoich dla ciebie a z drogi już się nie zawróciemy.
 Król, nie odpowiadając mu na Dobrogosta nastąpił.
 — Coś ty przywiózł!
 — Z czémem jechał z tém wróciłem, rzekł zapytany — niema tam o czém mówić, zjemy co nam zgotowano, nie dzieląc się, bo niesmaczna strawa. — Miłościwy pan tyle powinieneś wiedzieć, że zdrajcami nie będziemy.
 Król zmierzywszy ich oczyma, zawołał:
 — Za wierność waszą — weźmiecie co zechcecie, choćby pół królestwa mojego.
 W tém Borzywój mu się do kolan pokłonił i rzekł z wymówką.
 — Miłościwy panie, a coby taka wierność była warta, za którą płacić potrzeba.
 Król zmilczał, uderzył go tylko po ramieniu, a Borzywój ośmielony, począł stanąwszy przed nim.
 — Dajcie słówko rzec, miłościwy królu — a nie gniewajcie się.
 Na zamku prawda wesoło, a no pod zamkiem groźno. Ziemianie się kupią. Biskup nie śpi, rycerstwo się zbiera — nas garść — nas garść.
 Król się do tłumu i czerni odwrócił i rzekł wskazując nań.
 — Posłuchajcieno jak ta sroka skrzeczy! — Policzcie no tych druhów moich co tam siedzą — albo to oni rąk nie mają jak ziemianie? — A ma-