Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Boleszczyce tom 2 109.jpeg

 — Nieprawda — ty!
 — Nieprawda! jam nie tknął.
 Poczęli się kłócić z sobą bracia.
 — A zkądże u ciebie krew na rękach?
 I słychać już nie było co mówili, bo razem poczęli krzyczeć, przypadając ku sobie.
 Krysta w rozpaczy powtarzała ciągle jedno:
 — Idźcie ztąd, wy, zbójcy! idźcie ztąd.
 Aż Borzywój porzuciwszy kłótnię z bratem, zawołał na nią:
 — Cóż i króla przepędzisz gdy przyjdzie? — Toć nie my go zabili, ale on.
 — Kłamiesz! zbójco! — wy nie on! płacząc wołała Krysta — idźcie ztąd!..
 Uparty krzyk kobiety wygnał ich nareście za drzwi; natychmiast oszalała ze strachu Krysta pobiegła za niemi i zasuwę zaparła, a sama się na ławę płakać rzuciła.
 U drzwi jéj, jakby niewiedzieli co robić z sobą, stanęli oba Boleszczyce, patrząc jeden na drugiego. Nie mówili nic, wzajem tylko pokazywali plamy krwi na sobie. Z przedsienia słychać było gwar wielki na mieście... W tém od królewskiego dworca, krzyk donośny się rozległ:
 — Tu bywaj!
 Pobiegli natychmiast wyścigając się, był to głos króla.
 Bolesław stał u wnijścia, blady, lecz już ostygły i przytomny. Ręce obie w boki wparłszy,