Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 1 041.jpeg

 Paź się nieco zawahał z odpowiedzią.
 — W marszałkowskiéj sali.
 — Na ciebie służba przypada.
 — Wiem, alem się nie opóźnił.
 Spojrzał na zegar stojący w kącie.
 — Już myślałem — dodał śmiejąc się i z nogi na nogę przechylając Moszyński — że mi ciebie zastępować przyjdzie.
 Przez twarz Brühla przeleciał jakby cień, ale natychmiast się wyjaśniła.
 — Panie hrabio — rzekł łagodnie — wam faworytom pana wolno chybić godzinę i dać się zastąpić; mnie wysługującemu się i biednemu, byłoby to niedarowaném.
 Skłonił się bardzo nizko.
 — Zastępowałem nieraz drugich, ale mnie nikt.
 — Chcesz powiedzieć że cię nikt zastąpić nie jest w stanie: — podchwycił Moszyński.
 — O! panie hrabio, godziż się tak ze mnie biédnego prostaczka żartować? ja się tego uczę, w czém panowie jesteście mistrzami!
 Skłonił się znowu.
 Moszyński podał mu rękę.
 — Z wami — rzekł — wojować na słówka niebezpiecznie, wolałbym na szpady.
 Brühl skromną przywdział postawę.
 — W niczem sobie żadnéj nie przyznaję wyższości — dodał cicho.
 — No, szczęśliwéj służby! — zawołał Moszyński. — ot wasza godzina: do widzenia.
 To mówiąc wyszedł z przedpokoju.
 Brühl odetchnął. Zwolna skierował się ku oknu. Stanął w niém i zdawał się obojętnie spoglądać w podwórca wyłożone kamiennemi posadzkami i wyglądające jak sale olbrzymie... Tuż