Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 1 164.jpeg

 — Spodziewam się, że pani już jesteś o tém uwiadomioną — podchwycił Brühl, podnosząc ręce ku piersi.
 — Nie grajmy komedyi — zawołała Frania — ani pan mnie, ani jabym go nie oszukała. Każą mi iść za pana, gdy ja kocham innego; każą się panu żenić ze mną, choć kochasz inną. Nie są to rzeczy wesołe.
 — Ja! kocham inną! — niby zdziwiony odparł, cofając się Brühl.
 — Pan kochasz oddawna i zapamiętale Moszyńską: o tém wié zdaje mi się ona, mąż i cały świat, a chcesz pan, żebym ja, żyjąc na dworze, nie wiedziała o tém?
 — Jeśli hrabianka chcesz, abym wyznał, że ją kochałem... — odezwał się Brühl.
 — O! stara miłość nie rdzewieje — dodała Frania.
 — Pani się przyznałaś także.
 — Tak, ja się nie taję, że kocham innego.
 — Kogo?
 — Nie potrzebuję zdradzać jego i mojéj tajemnicy... dosyć żem szczera i oznajmuję mu o tém.
 — To dla mnie smutne bardzo! — zawołał Brühl.
 — Ale nieskończenie smutniejsze dla mnie — dodała hrabianka. Nie mógłbyś pan znaleźć sobie innéj, którąbyś uszczęśliwił?
 Spojrzała nań, Brühl się zmieszał.
 — To wola królewicza, królewiczowéj.
 — Ojca Guariniego i tym podobnie — podchwyciła hrabianka — rozumiem, więc to nieodwołalne?
 — Pani — rzekł przysuwając się z krzesłem Brühl — ja mam nadzieję, że zasłużę na jéj względy... ja...
 — Ja nie mam najmniejszéj nadziei — poczęła Frania — lecz gdy małżeństwo jest tak w górze postanowione i ma być nieuchronném... dobrze byśmy się z góry przygotowali do tego, co nas czeka.