Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 2 183.jpeg

cił, lub sam, mimo zakazu, nie przekradł się do zamku. Wiedziano o stosunkach jego z O. Voglerem, a choć jezuita rzadko bywał dopuszczany do króla, jako duchowny miewał wszelkiego czasu posłuchanie.
 W gabinecie czekał Hennicke, dosyć poufale rozparłszy się na krześle. Wprawdzie ruszył się na widok ministra, ale znać było że go sobie lekceważył i że potrzebniejszym był on Brühlowi, niż Brühl jemu.
 — Cóż tak pilnego — z wyrzutem począł minister — ludzie mogą sądzić że się coś stało?
 — A! niech tam sobie sądzą — niecierpliwie odrzucił Hennicke — wasza ekscellencya bawisz się a ja pracuję; ja nie mogę dogadzać fantazyom jego.
 — Coś ty oszalał?
 — Ja? — zapytał spokojnie Hennicke.
 — Zapominasz się! — zawołał Brühl.
 Hennicke rozśmiał się.
 — No no, dajmy temu pokój ekscellencyo, dla wszystkich możesz być wielkim człowiekiem, ale dla mnie...
 Machnął ręką.
 — Cobyś wasza ekscellencja znaczył bez Hennickego?
 — A ty bezemnie? — zawołał trochę gniewnie Brühl.
 — Ale ja jestem widelec, którym każdy minister musi jeść: to co innego.
 Brühl złagodniał. No, cóż tam? co? mów?
 — Cobyś mi miał wasza ekscellencya dziękować, to burczysz. Hennicke był lokajem to prawda, ale właśnie dlatego że nim był nie lubi przypomnień dawnych.
 To mówiąc rozwijał papiery.
 — Ot co przynoszę: Ludovicego upoiłem, zapewniłem że go zrobimy radzcą tajnym w departamencie i ręczę że takim tajnym będzie, iż nikt w świecie o tém się nie dowié! cha! cha!