Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Bracia zmartwychwstańcy tom 1 016.jpeg

 Niegdyś oni wesołymi być umieli, wszystko w nich dobrą myśl obudzało, przygody co najtrudniejsze do przebycia witali ochoczo. Teraz oba milczeli posępnie, patrząc na ognisko, to z ukosa na siebie.
 Nie odzywał się żaden, bo powiedzieć dobrego nic nie mógł, złego nie chciał.
 Trwało to dosyć długo, gdy się młodszy Jurga odezwał zcicha.
 — Co tobie, Andruszku?
 — Chciałem spytać, co tobie Jurgo? — odparł drugi. — Jeszczem cię ja takim nie widział.
 — A ja ciebie, bracie.
 — Bieda u nas...
 — Bieda...
 — Wojnyby nam trzeba...
 — Król ociężał, już mu się na nią nie chce i nie zbiera... Lepiéj mu w Poznaniu siedzieć, rycerzy przyjmować i zastawiać stoły...
 — Bieda...
 Westchnęli oba.
 Szwab, który przed chwilą do izby powróciwszy, u progu stał i słuchał, odezwał się, gdy zamilkli Jaksowie.
 — Na biedę sobie u nas ludzie radzić umieją, gdy głupi pokój trwa nadto długo...
 Spojrzano na niego.
 — Trudno rycerstwu dać mieczom w pochwach