Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Bracia zmartwychwstańcy tom 1 106.jpeg

zdawał się obojętnym na to, co się w koło niego działo.
 Sieciech się doń przybliżył.
 — Gdzie król? — spytał Pobóg — dla czego nie przybywa?
 — Będzie za chwilę — odrzekł Sieciech. — Panie mój — szepnął na ucho, pochylając się ku niemu — jestli to prawda co słyszę, że chcecie dwór opuścić? Drużyna wasza stoi przed drzwiami!
 — Tak jest — niezawodnie — krótko odrzekł Pobóg — jadę.
 — Dla czego?
 — Wy to wiecie...
 — Król dziś — bardzo posępny — nie pora.
 Ramionami ruszył Pobóg.
 — Nie ulęknę się — zamruczał — głowę mi może wziąć!
 — Sreniawy i Lisy, pojechali w milczeniu nie żegnając pana — zamruczał Sieciech — tak lepiéj...
 — Co komu lepiéj — odparł Pobóg.
 Wtém stał się ruch wielki, gwary umilkły... w nieładzie rozproszeni zaczęli się ustawiać gromadkami, zdala słychać było stąpanie ciężkie, powolne, i szelest jakiś, jakby szat jedwabnych.
 W oddaleniu ukazał się król, okryty sobolą szubą podpasaną, z kołpakiem na głowie. Pod tém zwierzchniem okryciem miał drugą suknię wełnianą, bramowaną złotem, a u pasa mały ów