Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Bracia zmartwychwstańcy tom 2 123.jpeg

 — Mnie bo was żal... — powtórzyła znowu — was tu nikt może tak jak ja nie miłuje, tak jak ja nie żałuje... a zdradzają wszyscy!..
 — Wszyscy?! — zapytał Bolesław śmiejąc się — wszyscy?.. Ej!
 — A tak! wszyscy! — mówiła Oda.
 Zmarszczył się król nieco.
 — Wszyscy?.. — spytał jeszcze raz.
 — Wszyscy... — powtórzyła markgrafówna, — jam śmiała... ja kłamać nie umiem... Co mi tam! mogę jutro do ojca powrócić. Dawnoby czas... by i o mężu pomyśleli dla mnie... Pogniewacie się na mnie... to odeślijcie...
 Z ciekawością król słuchał.
 — Za cóż się ja mam gniewać?.. — zapytał.
 — Za to, co powiem.
 Tu zniżyła się do ucha królowi.
 — Królowa nawet was zdradza! Tak!.. Skazaliście Jaksów na śmierć... ona sprawiła, że żyją...
 Spojrzenie surowe Bolesława nie zmięszało ją.
 — Ja wiem że tak jest.
 Sądziła Oda, iż twarz króla, która łatwo gniewem się okrywała purpurowym, zmieni się i nasroży, gotową była do wybuchu i pytań.
 Lecz Bolesław wyciągnął rękę do próżnego kubka, uderzył nim w stół, co znaczyło, by go podczaszy napełnił; twarz mu się nie zasępiła, owszem, uśmiech po niéj się przesunął.