Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Bracia zmartwychwstańcy tom 2 209.jpeg

dzie ci rękę podać. Nie masz się kryć jak wilk. Przychodź na dwór, jedź na łowy, idź na wojnę, ale bądź wiernym mnie i moim postanowieniom.
 Bezprym milczał.
 Król widocznie czekał odpowiedzi, po kilkakroć wyzywając do niéj spojrzeniem.
 — Mów — dodał.
 — Nie mam co mówić — odparł Bezprym — uczyniony zostałem niewolnikiem, rab nie ma prawa ust otworzyć. Jam mówić zapomniał.
 Zawrzał z gniewu król.
 — Dość — zawołał — przebaczam ci to, a no mówię — dość! chceszli być cały. Dość. Nikt mnie nie ma prawa do rachunku pozywać, oprócz Boga! Milcz.
 Bezprym chciał odejść.
 — Stój. — Mieszko przyjdzie.
 Nastało milczenie ciężkie. Niekiedy syn i ojciec mierzyli się oczyma. Mieszko nie nadchodził. Król Bolesław gniewnym już był na niego. Zawołał komorników stojących u drzwi, aby go natychmiast przywiedziono.
 Na ostatek usłyszano krok spieszny i ciężki, wchodził Mieszko, przybrany z niemiecka, strojny, dumny. U drzwi stojącego brata potrącił mijając i widzieć go niechcąc — szedł królowi się pokłonić. Nie odpowiadając mu Bolesław wskazał Bezpryma.
 — Skrzywdziłeś brata — rzekł — źleś uczynił