Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Bracia zmartwychwstańcy tom 2 230.jpeg

 Opat chciał przerwać, ks. Petrek pochwycił żywo.
 — Przecież wiem o wszystkiem dobrze, tak jak o tém i innych wielu wie, iż do Tyńca wysłani zostali przez przewielebność waszą...
 Opat Aron mimo obawy, jaka go ogarnęła, nie okazał nic po sobie. Wzrokiem zimnym przeszył mówiącego.
 — Mój ojcze — odparł spokojnie — ja własne tajemnice zwierzam wam chętnie, ale cudzych nikomu.
 To mówiąc cofnął się nieco opat i dodał po cichu.
 — Rozumiecie mnie? i na tém koniec niech będzie.
 Ks. Petrek, którego znowu nadzieja zawiodła, zmilczał. Opat wziął w rękę przywieziony kodeks, zdawał mu się przypatrywać chwilę, od niechcenia po chwili wtrącając.
 — Nieszczęście to jest ta grzeszna ciekawość ludzka, która wszędzie się wcisnąć pragnie, oprócz zakątków własnego sumienia... nieszczęście to jest ten nieuspokojony język ludzki, który się utrzymać w mierze nie umie, oprócz gdy własne grzechy wyznaje... Więc ta wiadomość o Jaksach tak jest już rozpowszechniona?
 — Niestety — odezwał się ks. Petrek.
 — Zkądże do was ona doszła? — badał opat, ciągle się kodeksowi przypatrując.