Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Budnik.djvu/026

chuda krowina i dwie kozy całego dobytku, a koźlęta wilcy podławili. Na chleb mąki do przyszłej niedzieli nie stanie.
 — Ojciec pomyśli i postara się.
 — A zkąd on się postara? z palca wyłamie? Z fuzją chodząc co zabije to zjemy, ze skórki się nie zbogaci, bo i zwierza nie bogato w lesie, roboty nie ma, a panicz...
 Na wspomnienie panicza Julusia nieznacznie się zaczerwieniła. Stara Pawłowa niby tego nie widząc, dalej kończyła:
 — Panicz nie pomoże? jak myślicie?
 — Alboż ja wiem? albo ja wiem — żywo odparła dziewczyna. — Ale zdaje się...
 — A co ci się zdaje kochanie?
 — Sama nie wiem. Juściż i on i stara pani bardzo dobrzy dla ludzi biednych; to tylko rządzca i ekonom coby z nich skórę zdarli gdyby można.
 — Oj tak, szczera prawda! Tak serdeńko! Panicz młody, serce dobre, śliczny chłopiec! A ty bo jemu w oczko wpadłaś.
 — Kto? ja? — ruszając ramionami i rzucając się żywo do kądzieli zawołała dziewczyna. — Ja? dajcież pokój.
 — No! no! Oczy mam nie dla proporcji. Nie udawaj! Wiem ja wszystko, wiem.
 — A co macie wiedzieć?
 — Co? ciekawość!! Panicz często z polowania pod naszą chatę zbacza, a jak ciebie zastanie na podwórku, to i zagada i zbliży się i pożartuje. A taki się robi słodki, miły, jakby go kto miodem posmarował. Oj! oj! gdybyś ty miała rozum, gdyby to tak ze mną, wiedziałabym ja co robić.