Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Budnik.djvu/030

 — Jakto postawim?
 — Niechajby spoczęły.
 — Myślicie tu nocować?
 — Zobaczymy.
 — Ale bo to u nas nie ma miejsca.
 — Jakto? a obora, a stajnia?
 — Stajni u nas i nie było nigdy, a w oborze drzewo schnie.
 — A wasze bydło?
 — Jakie bydło?
 — Wasze. Albożto i bydła nie macie?
 — Krowa stoi w sieni, a kozy pod przydaszkiem za oborą.
 Żydzi poszwargotali z sobą po swojemu.
 — Jakżeto będzie — spytał Bramko — to nie znajdziemy gdzie tych koni postawić?
 — A cóż! chyba na podwórku.
 Żyd mruczał gniewnie i chodził bijąc się po bokach; zbliżył się ku wrotom obórki, zmierzył je okiem i powrócił do Macieja.
 — Mam interes do ojca, muszę się tutaj zatrzymać i konie te do jutra postawić; uprzątnijcie mi obórkę.
 Maciej się rozśmiał. — Oj! oj! a toby było roboty na dwa dni, tyle tam kłod leży. A jeść-że cobyście dali tym koniom?
 — Siano.
 — Jakie siano? chyba go macie z sobą?
 — A toć u was jest. A cóż je krowa?
 — Krowa? Konie tyle rozumu co krowa nie mają. Ona żyje liśćmi i gałązkami, zwyczajnie budniczka.
 Tu już Bramko kląć począł w niebogłosy i szarpać niecierpliwie czapkę i jarmułkę.