Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Budnik.djvu/032

 Spojrzał Bartosz na swoich, potem na żyda i mruknął powitanie chrześcjańskie, które się tylko do domu i rodziny stosowało.
 — Nu! jak się macie? — rzekł żyd sam zaczynając — dobrze żeście przyszli, czekałem na was.
 — A cóż mi tam powiecie? — trochę dumnie odparł Bartosz — ciekawy jestem.
 Żyd widać się obraził obojętnością budnika, od którego pokornego i serdecznego spodziewał się przyjęcia, wiedząc jak był ubogi. Stary zdejmował tymczasem z siebie torbę i strzelbę.
 — Możebym wam naraił dobry interes, gdybyście mnie poprosili.
 — A to wy nie wiecie, rzekł Bartosz, że ja nigdy nikogo o nic nie proszę, oprócz Pana BOGA?
 — Nu! aj waj! Jaki wać dumny!
 — Ale cóżto tam za dobry interes? Dacie mi robotę przy łuczywie u pana podsędka, czy dziegieć u pana Romualda? hę?
 — Tfu! to nie ma co gadać; znalazłoby się co lepszego, nie taka robota.
 — Schowajże dla siebie! — rzekł mu Bartosz kiwając głową.
 Żyd wargi zagryzał, plunął, ruszył ramionami.
 — Nie gadajmy o tem.
 — Nie gadajmy.
 — Nie macie gdzie tych koni postawić, com je tu w lesie koło waszej budy niedaleko połapał?
 — Koło budy! w lesie! Żartuj zdrów! kpisz z ludzi! A na cóż je tu masz stawić?
 — Juściż przenocować, niechby odpoczęły, nim...
 Maciej wplątał się tu w rozmowę, opowiadając