Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Budnik.djvu/046

 — Czegoż pan chcesz odemnie? — w rozpaczy wykrzyknął budnik. Panu się w oczach dwoi czy co? Pan nie wiesz co robisz!
 — Ach ty psie jeden będziesz mi jeszcze takie rzeczy gadał, ty! I tupiąc nogami, machając rękoma jak do uderzenia, począł wrzeszczeć z całej siły pan Pomocnik:
 — Śmiesz mnie, mnie śmiesz mówić! Ty wiesz, ja cię w kajdany okuję!
 Stary zamilkł, bo przeczuwał, że w tem wszystkiem jest jakaś omyłka. Wzywając wszystkich sił swoich na pohamowanie oburzenia i gniewu, którym wrzał, spytał spokojniej:
 — Słowo tylko: za co mnie więzicie? co to znaczy?
 — Co to znaczy? Ja ci powiem hultaju! Oto ukradłeś konie i kradzione przeprowadzasz.
 — Ja ukradł! — zrywając się ze szkapy i podskakując ku Pomocnikowi zaryczał nie mogąc się pohamować stary Bartosz. Ja? od kiedyżto Bartosz Młyński złodziejem się zrobił?
 Pomocnik wskoczył w bryczkę jak do twierdzy jednym susem i tu czując się bezpieczniejszym krzyknął:
 — Wiązać.
 — Tak! — kończył zbliżając się stary ze wzrastającą coraz zapalczywością — tak! konie są kradzione ale nie przezemnie.
 — Wiązać! — powtarzał Pomocnik.
 — Żyd je wczoraj przyprowadził i postawił u mnie, żyd Bramko, mam na to świadków.
 — Tak! tak! wytłumaczysz się. Ja was znam i wasze świadki cygańskie. Wiązać!
 — Prowadziłem te konie, żeby je wam oddać.
 — Teraz ci to do głowy przyszło! Widzę, masz ty