Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Budnik.djvu/050

osuszyć, jeśli głodno podjeść, jeśli czczo wódką pokrzepić, lub fajkę zapalić, lub drogi dowiedzieć; słowem, że zawsze dla czegoś wstąpić nieuchronnie do karczmy potrzeba. W najpilniejszym razie nigdy wieśniak, budnik, szlachcic i mieszczanin, zwłaszcza piesi, nie miną żyda, choćby tylko nogą na próg i zaraz nazad a dalej w drogę. Jestto jakby obowiązkiem podróżnych, pokłonić się tej pokusie naddrożnej. Jezdny czasem minie jednę, gdy gęsto stoją; pieszy żadnej. Żyd któryby zobaczył podróżnego przechodzącego obojętnie koło karczmy, miałby go w podejrzeniu i nie bez przyczyny.
 Domyślicie się, że Maciej ściśle zachowujący zwyczaje starodawne, nie mógł Jankiela osobiście mu znanego ominęć. Jakoż brał za klamkę, gdy gospodarz wyciągający się jeszcze, zobaczył go dopiero i przywitał: — Hę? Maciej, hę a! dzień dobry!
 — A! dobry dzień asanu.
 — Zkąd?
 — Juścić z domu.
 — Może zwierzyna jest? Słyszałem ktoś strzelił niedawno.
 — Jaka tam zwierzyna — cietrzewisko i to dla siebie.
 — A przedać?
 — Nie mogę, dla tatula — rzekł lakonicznie Maciej. — Dajcie kieliszek.
 — Za wiele?
 — Za dwa.
 — A macie pieniądze?
 — To ja oddam.
 — Nie mogę — rzekł równie sucho i krótko żyd.
 — A cóż będzie?
 Żyd ramionami ruszył.