Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Budnik.djvu/059

na mszy świętej na intencją JW. pani, z podziękowaniem za łaski, których doznaje.
 — Poczciwe serce! nieoszacowana kobieta!
 — A jaka przywiązana do męża, to JW. pani nie uwierzy.
 — Jużto moja Tekluniu ja się tego zawsze spodziewałam, że takie poczciwe kobiecisko musi prędzej później do niego przywiązać. On, to także poczciwy z kościami.
 — Prawda pani, że to rzadko takiego sługi.
 — A pisarz ze swoją fluksją?
 — Już zdrów, dziękuje JW. pani za materacyk, ale biedak w wielkim kłopocie.
 — No! cóżto mu takiego?
 — Coś mu tam podobno braknie kilkadziesiąt garncy wódki, która się podobno uschła, a że strasznie ma wielki punkt honoru, doprawdy boję się, żeby sobie czego złego nie zrobił.
 — A widzisz Teklusiu jak to źle — zawołała grożąc staruszka — że ty mnie tego dawniej nie mówiłaś. Widzisz, to trzeba radzić. Widać biedaczysko z tego musiał i fluksji dostać. Bywa to ze zmartwienia. A wieleż mu to tam potrzeba?
 — Ja myślę ze sto złotych.
 — Dajże mu z moich pod sekretem, ale niech nie gada.
 — Dziękuję za niego! Teklusia pocałowała staruszkę w rękę, a ona ją w głowę.
 — Poczciwa Teklunia, zawsze to tylko o drugich myśli, a nigdy o sobie. Weź-że kochanie moje, tę czarną atłasową suknię, która mnie wdowie na nic się nie zdała, weź ją sobie za to, żeś mi pomogła do dobrego uczynku.