Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Budnik.djvu/060

 Panna Trawska przyklękła na ścieżce i pocałowała podkomorzynę w kolano, ta ją znowu w głowę.
 — Kiedy już pani mi tyle pozwala i taka łaskawa, to i reszty nie utaję — dorzuciła wstając z westchnieniem.
 — No! no? cóż takiego?
 — Wszakto i słabość ekonomowej nie bez przyczyny, ona się biedaczka zmartwiła i zlękła o męża.
 — A mężowiż co?
 — Pani wie że on jednodworzec?
 — I cóż?
 — Koniecznie go chcą stawić w rekruty.
 — Mój ty Boże! i powiadasz że jego żonatego mogliby wziąć?
 — O! czemuż nie, nawet kolej na niego. Trzeba około stu rubli, a ja nie mam pieniędzy! Co my tu poczniemy? Chybabym gdzie pożyczyła.
 — Niechno się po mszy naradzim, jakoś to załatwim. Biedne człeczysko! Prawda że i żona w niemałym być musi strachu? Proszę! proszę! Muszę ją pocieszyć zaraz.
 — A! niech się JW. pani zmiłuje, nic jej o tem nie wspomina; mąż stara się przed nią udawać, że to omyłka, że to fałsz.
 — No to nic jej nie powiem. A odesłałaś serce do miasteczka kwartałowe do szpitala?
 — Wczoraj.
 — I dla żydów?
 — Także.
 — A moje wdowy?
 — Modlą się za swoję dobrodziejkę.
 Gdy tych słów domawiały, były już na wschodach