Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Budnik.djvu/062

 — A o sześćdziesiąt? spytał Maciej.
 — O sześćdziesiąt?
 — Fanfaron! sprobujże! — zawołał Jaś.
 — Jasny pan żartuje.
 — Nie! nie! — ile razy trafisz, dam ci za strzał po dukacie, i to tylko o czterdzieści.
 — Jakto dukacie? spytał budnik.
 — Otóż bałwan! nie znasz dukata?
 — Za cóż do kata? Jak chybię to do kata, a póki...
 Wszyscy się śmiali.
 — Ktoś ty taki, nieoszacowany brusie?
 — Budnik, JW. panie.
 — Zkąd?
 — Z Osikowego Ługu.
 — A! z moich lasów.
 — Syn Bartosza, JW. panie, rodzony. JW. pan zna Pawłowę? Otóż Pawłowy synowiec, a Julusi JW. panie brat, a to Burek mój pies, proszę JW. pana.
 Wszyscy polegli od śmiechu, bo od wyrazów śmieszniejszą daleko była rozradowana i promieniejąca twarz Macieja.
 — No! strzelajże, kiedyś z nas żartował, a jak chybisz, bez pardonu stęplami.
 — O! tego nie! JW. panie.
 — Nie chcesz?
 — Jak chybię, to wolę w pysk wziąć.
 — No, zaraz widać kto ma rozum, pewny jesteś że ci nie dam. Strzelaj.
 Budnik położył czapkę na ziemi, wziął strzelbę pańską podaną mu, pokiwał głową i oddał ją nazad.
 — To śliczne strzelbisko, ale djabeł jego wie gdzie u niej co jest; ja z tego instrumentu nie potrafię.