Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Budnik.djvu/063

 — A może ze swojej? tem lepiej.
 Wsród nieprzerwanych śmiechów wyrwano Maciejowi z rąk jego strzelbę, powiązaną sznurkami, zardzewiałą od wilgoci, a w niektórych miejscach wyślizganą od noszenia; niepozorną, długą, ciężką jak szyna żelazna, z zamkiem klapiącym jak stare pantofle. Panicze dobrze się z niej przymierzając i celując naśmiali, gdy budnik tymczasem nic nie słysząc i nie widząc, szukał w głębokiej torbie kul, bez których nigdy nie chodził, i nie patrząc na nikogo, zabierał się do nabijania.
 — Place! place! Komedją będziemy mieli — zawołał Jaś. — Widzisz cel?
 — Nie widzę.
 — Jakto? koło, a w kole czarną plamę?
 — Plamę to widzę, ale bardzo ogromna.
 — Jakto! duża ci jeszcze?
 Maciej głową kiwnął. Posłano służącego, który kredą w środku celu biały znak położył.
 — A teraz?
 — Poprobujem.
 — Stoim o czterdzieści kroków, nie zmieniam słowa, za każdy raz dukat. No! śmiało!
 Zawczasu zabierano się już szydzić, gdy krótko urwany strzał dał się słyszeć i kula w samym znaku białym uwięzła. Maciej ani zważając na podziwienie i oklaski powszechne, już po raz drugi nabijał, po raz drugi trafił.
 — Co chcesz za lufę?
 — To nie na sprzedaj.
 — Dam ci co zechcesz! — ozwał się jeden.
 — Jak to co zechcesz? a jak zechcę...
 Tu myśl nie przyszła czegoby mógł zażądać, i do-