Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Budnik.djvu/070

 — Ale kiedy ja cię zawsze poznam moja kochanko.
 — Ale nie droga pani. To nic, to tak, doprawdy.
 — Powiedzże mi, proszę cię. Ja od razu poznałam, że coś ci jest kiedyś wchodziła; ty nic ukryć w sobie nie umiesz.
 — Ale bo, droga pani...
 — Każę ci, mów, proszę bardzo, mów mi zaraz panno Teklo, bo się gniewać będę. Słyszałaś, że mówiłam ci, każę?
 — Nie chciałam pani mówić, bo doprawdy. To znów o tych nieszczęśliwych budnikach, o których już razy kilka wspominałam pani.
 — Cóż im tam?
 — Nieszczęście, prawdziwe nieszczęście. Wszakto pokazuje się, że ojciec a podobno i syn należeli do szajki złodziejskiej.
 — Jezu Marja! czy to być może?
 — Teraz pobrali ich do miasteczka, a ta nieszczęśliwa Pawłowa wdowa (coto JWPani dawała jej maść do nogi) i córka Bartosza Julusia, same jedne i bez kawałka chleba zostały.
 — To potrzebaby je zabrać do dworu.
 — A! doprawdy, toby był prawdziwie miłosierny uczynek. Ta młoda nadewszystko, to bardzo dobre dziecko, a tak opuszczona zwalać się może.
 — Ale moje serce, nuż jakie nic dobrego?
 — Gdzie tam JWPani, to ledwie może ma rok piętnasty!
 — I jak to wygląda? bo ty się cudownie znasz na fizjognomji. Nigdy nie zapomnę, jakeś od razu poznała tego Piotra, który mi potem tak swemi głupiemi oskarżeniami na wszystkich dokuczył, i Dorotę, co wiesz?