Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Budnik.djvu/101

wołała — puścili was?
 — A! całuję rączki! puścili.
 — A! ojciec?
 — Ojciec także wolny.
 — Gdzież jest? idzie?
 — Musić poszli na polowanie czy co, bo ze strzelbą — rzekł Maciej głupowato.
 Wtem zbliżyli się i inni budnicy i zaczęli opowiadać jak się to stało, że ich Bartosz porzucił nagle w miasteczku i uciekł nie wiedzą dokąd. Pawłowa pobladła, obejrzała się po oknach, zachwiała, potarła ręką po czole i usiąść musiała, a raczej padła na przypiecek. Maciej tymczasem chodził po izbach i wszystko z ciekawością głupca oglądał, to siostrze obłąkanej, to sprzętom nowym się przypatrując. I corazto czego nowego dojrzawszy, uśmiechał się, weselił; naostatku wziął w rękę firanki i spytał:
 — Pani Pawłowa, z pozwoleniem, do czego te spodniczki, suszycie, czy co? — Ale nic mu nie odpowiedziano.
 Jan był uciekł w pierwszej chwili tylnemi drzwiami, a Julusia upadła w kącie, nagarniając na siebie włosy, suknie, stoły, ławy i co pochwycić mogła.
 Pawłowa słabła ze strachu wielkiego.
 — To on tu niechybnie przyjdzie w nocy i ze szczętem nas powybija jak pszczoły! rzekła łamiąc ręce. — A świadczę się wami, co ja temu winna? Ja głupiej dziewczynie ciągle mówiłam: — Ej dajcie pokój, bo to się źle skończy. A cóż kiedy mnie nie słuchali. Teraz, ja wiem, wszystko spadnie na mnie. Tak to kiedy nieboszczyk mój potłókł się w tej nieszczęsnej karczmie, albo myślicie ja tam byłam? A taki zawsze mnie