Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Budnik.djvu/112

 — Panie!
 — Czego chcesz i poco wchodzisz?
 — Jakaś kobieta, Pawłowa.
 — Czego chce Pawłowa?
 — Nie wiem panie.
 — Zawołaj ją tutaj.
 Stara wpadła drżąca i zapłakana. — Ach! nieszczęście! paniczu! nieszczęście!
 — Cóż się wam stało?
 — Bartosz powrócił.
 — I cóż z tego?
 — A! i mnie wypędził i chatę zapalił, a sam z córką uszedł gdzieś w las.
 — Z córką? w las? — powtórzył nieprzytomnie Jan. — No to cóż? niech idą sobie z Bogiem!
 — Gdzież ja się nieszczęśliwa podzieję!
 — Dadzą ci kąt! — Skinął ręką.
 — Paniczu, bój się Boga! — zawołała wychodząc Pawłowa — nie żartuj a strzeż się, on ci gotów co złego zrobić!
 — On? mnie! I Jan rozśmiał się, ruszając ramionami z dumą, pogardą i gniewem.
 W tydzień potem znowu zgraja była we dworze, znów hulanka u pana Jana i przyjaciół huk, bo ci na zawołanie, tylko świsnąć jak na psy. Znowu konie skaczą, znów szczekają wyżły i gończe, butelki strzelają, panowie się śmieją.
 Wśród tych gości wesołych, on chmurny choć się żywo obraca, choć mile mówi, głośno się śmieje, zachęca do hulanki, podsuwa kieliszki i wyzywa opowiadania obnażone a bezwstydne. Często wpół żartu wyrwie mu się westchnienie, potoczy dokoła oczyma, jakby