Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Budnik.djvu/113

się czego spodziewał albo lękał; zamilknie, siądzie i zamyśli się.
 — Coto u licha Jasiowi? — dopytują się przyjaciele.
 — A kat go wie! niezdrów może.
 — On? daj Boże, aby moje konie takie zdrowe jak on były!
 — To ta dziewczyna o której mówią, że z miłości dla niego oszalała, niepokoić go musi. Wszak o niej wiecie; ja ją widziałem, śliczna!
 — Oszalała! Patrzcie! Ale boto on czasem zadaleko posuwa żarty. Wiecie, mnie raz poszczuł chartami.
 — Myślał żeś lis i niewiele się omylił.
 — Ogona mu tylko braknie.
 — No! no! dość tego! Wyż mnie prześladujecie, o Arystydesy!
 — Co za erudycja!
 — Patrzcieno jak Jan dziko spogląda, to nie jest wzrok jego zwykły.
 Jan się zbliżył, umilkli.
 — A co? na polowanie? — odezwali się niektórzy.
 — Chcecie? jedźmy!
 — Jedźmy — rzekł Jan — każę wam konie posiodłać, psy posmyczyć i z chartami.
 — Cóż? po zasiewach?
 — Co wam do tego! znajdę obłogi, a pójdzie zając w żyto, no, to i my za nim.
 — Szalony!
 — Co wam do tego!
 Wydano natychmiast rozkazy, gdy służąca pani podkomorzynej, która już dowiedziała się o polowaniu, przyszła od swojej pani przypomnieć, że to było święto