Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Budnik.djvu/114

uroczyste.
 — Ale dajże mi pokój Nastusiu!
 — Pani sama prosi pana!
 Jan zamyślił się trochę, i gdy przyjaciele przyjmowali Nastusię otaczając ją kółkiem, on pobiegł do matki.
 Naprzeciw nadchodzącego syna, który rzadkim był u niej gościem, podkomorzyna wyszła aż do sieni, i całując go w głowę: — Moje drogie dziecko, czy teżto prawda, że macie jechać na polowanie? Wszakcito uroczyste u nas święto.
 — Kochana mamo, już po objedzie.
 — Jeśli chcecie koniecznie, czemużby nie jutro?
 — Dla mnie dziś, jutro, to wszystko jedno, ale moi panowie gwałtem się dziś napierają.
 — No! to Bóg z niemi, niechaj sobie jadą, daj im konie i psy, a sam zostań. Przyszedłeś do matki, posiedzielibyśmy choć godzinkę razem, ja cię tak rzadko widuję!
 — Moja mamo, ale toby było niegrzecznie.
 Matka umilkła.
 — A przytem — dodała uśmiechając się panna Tekla — wszak dziś wedle łacińskiego kalendarza nie jest święto.
 Podkomorzyna nic nie powiedziała.
 — Kiedy tak koniecznie chcecie...
 — O ja! nic a nic! przejadę się tylko, głowa mnie trochę boli.
 — A widzisz moje biedne dziecię, możeby ci kolońskiej wódki, alboby ogrzanie pomogło.
 — Nie! nie! świeże powietrze, ruch! Dziękuję mamie.
 I pocałował ją w rękę, matka go w czoło i jak