Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Budnik.djvu/116

 — Za co?
 — Nie wiesz! Na zmycie plamy, którą ponoszę, na nasycenie pragnienia, które mnie pali. Tyś mi odebrał córkę, ja tobie życie.
 — Córkę? jam ci jej nie odebrał!
 — Tak! tylkoś mi ją zostawił zhańbioną.
 — Ja nagrodzę.
 — Ożeniłbyś się? — Stary się rozśmiał okropnie.
 Jan milczał. — Co chcesz? spytał.
 Twojej krwi! módl się, nie mam czasu! twoi nadjeżdżają! — W tej chwili strzał rozległ się głośny i blizko stojący już panicz zawołał:
 — A to co za głupiec strzelił?
 Obejrzał się i zdrętwiał.
 Obłoczek sinawego dymu unosił się o kilkadziesiąt kroków od niego nad miejscem gdzie stał Jan. Kary wierzchowiec swobodnie leciał zadarłszy ogona, wierzgając, po polu skacząc. Na roli leżał Jan z rozdartą wystrzałem piersią, a krew buchała mu otwartemi ustami; obłąkane oczy niebieskie zataczał w koło, a ręką bezsilną chwytał się coraz ku sercu.
 W chwili wszyscy go otaczali.
 — Co to jest? co to się stało? — pytali jeden drugiego. Nikt odpowiedzieć nie umiał.
 — Do domu! do matki! — słabym głosem rzekł postrzelony. — Nie szukajcie winnego, ja sam winienem, to przypadek.
 — Ależ nie miałeś strzelby z sobą?
 — Owszem, miałem; nieście mnie prędzej! prędzej!
 Wzięto natychmiast Jana na zielone z gałęzi nosze i powolnie szalony orszak co dopiero ze śmiechem i swawolą przez wieś leciał, powracał z spuszczoną głową