Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Capreä i Roma Tom I.djvu/094

 — Tak! są dnie Cezarze — z niepewnością jakąś, wahając się i wpatrując w niego, odpowiedział Thrasyllus.
 — A dzisiejszy?
 — Nie wiem... chciałżebyś badać mnie w téj chwili?
 — Może... ale nie o siebie... — uśmiechając się dziko, zawołał Tyberyusz.
 — Będę ci posłusznym, w miarę sił, jakie mi ześlą bogowie...
 — A więc, powiesz mi... nie moją, twą własną przyszłość... Co ciebie czeka w téj chwili? co zgotowano dla ciebie?
 — Dla mnie? — cofając się krokiem odezwał starzec — i widać było jak cień przesuwającą się po twarzy jego bladość, po któréj żywszy trochę rumieniec oblał ciało.... — Dla mnie? powtórzył poglądając po niebie, jakby w niém szukał skazówek.
 — Co ci jest? zdajesz się mieszać? — spytał Cezar szydersko.
 — Nic mi nie jest... nie widzę jeszcze jasno... rozwidnia się! postrzegam! W istocie... śmierć mi zagraża niechybna, którą tylko cud bogów odwlec może... tak jest! przyszła godzina libacyi bogom podziemnym i ofiary Eskulapowi....
 Cezar, pomimo nawyknienia do ukrywania swych uczuć i wrażeń, zdawał się widocznie zdumiony i przelękły.