Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Capreä i Roma Tom I.djvu/316

ricles śmielszy od nich, obejrzawszy się począł po cichu....
 — To już ostatki! — rzekł ostróżnie — Cezar kona widocznie... choć niechce umierać.
 Życie w nim jak oléj w lampie dopaliło się do dna, knot tylko jeszcze skwierczy tłustości resztkami.
 Cajus chciwie usta nastawił.
 — Jestżeś pewny? — zapytał.
 — Albożbym mówił wątpiąc? — słowa to są śmierć niosące.
 — Kiedyż? — rzekł Cajus.
 — Fatum wie tylko... dziś... jutro... za godzinę.... Zobaczemy go u stołu, reszty życia uczta zabierze....
 Macron i Cajus cicho cóś z sobą szeptać poczęli, wtém szmer dał się słyszeć i niewolnicy niosący przybory do wieczerzy, poczęli się snuć w portykach.
 Cezar wychodził z łaźni, Cajus śpieszył z nim dzielić triclinium.
 Izba, do któréj wezwano starych biesiad towarzyszów, przygotowawszy w niéj stoły, była z obu stron otwartą i dokoła kolumnami otoczoną. Z dwóch boków jéj podniesione zasłony purpurowe ukazywały w ramach szerokich drzwi, głąb’ ogrodów willi już kwitnącemi i wonnemi obsypanych krzewami, a w drugą stronę szerokie morze i śpiącą na nim flottę. Chociaż kilkanaście dni jeszcze dzieliły