Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Capreä i Roma Tom I.djvu/321

posypały się kwiaty i polały wonie, — rozpoczęto biesiadę na nowo....
 Cezar, a za nim towarzysze nową wyleli libacyą bogom. — Charicles musiał pozostać.
 — Nie radbym i chwili stracić — rzekł Cezar do niego — tyś mój stary przyjaciel i sługa, jedziesz do Rzymu, ja ciągnę do Caprei mojéj, nie wiem kiedy się zobaczemy znowu.... Wiem żeś przywiązany do Cezara, używaj z nim razem.
 Charicles zadrżał z trwogi; Tyberyusz obrócił się potém do Cajusa.
 — I ty cóś chmurny jesteś — rzekł — a wiek twój nie po temu.... Dla czego wszystko co mnie dziś otacza smutne? Jam przecie wesół i chcę by mi się śmiały oczy wasze i usta.
 Ale próżne to były zachęty....
 Czasze poczęły krążyć nieustanne, a choć z ametystowéj pił Cezar, widać było po twarzach, że Falernus stary bił do głowy. Niepokój tylko o życie wytrzeźwiał trzech ludzi, których jedna myśl i pragnienie wiązało.
 Macron, Cajus, Charicles już byli wszechwładni, a postrach trwał jeszcze, bo chmurna brew Tyberyusza marszcząc się mogła wyzwać nową siłę w posłusznych niewolnikach Priscusa.
 Ale już co chwila, mimo upojenie i udanie, twarz groźna stawała bladszą, a znaki zbliżającéj się śmierci widoczniéj na niéj piętnowały — napróżno