Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Capreä i Roma Tom I.djvu/322

wysilał się, bełkotał, uśmiechał trwając w komedyi do końca, wszystko zwiastowało ostatnią jego godzinę.
 Śpiewały chory greckie, krążyły czasze, a chwila każda wiekiem zdawała się nieprzebytym.
 Nareszcie Tyberyusz osunął się na poduszki i zdawał dogorywać, kilka razy zdejmował z palca pierścień, trzymał go w drżącéj dłoni, jakby chciał oddać komuś, poglądając na Cajusa i Macrona, i znowu kładł na rękę....
 Żaden z tych ruchów nie uszedł chciwych oczu świadków czatujących śmierci.
 Słudzy naostatek wzięli go na barki i zanieśli do sypialni, dokąd trzéj strażnicy powlekli się za nim niespokojni.
 — Silne życie! — powtarzał Cajus ściskając usta i przez zęby cedząc wyrazy.
 — Dobił się sam przecie — mówił Charicles — nie dożyje wschodu słońca.
 — Czas wreszcie aby się to wszystko skończyło! — dodał Macron.
 U drzwi zapuszczonych zasłoną, za któremi złożono na pół martwe ciało Tyberyusza, stanęli z uchem do ściany przyciśniętém, słuchając oddechu, szpiegując szelestu.
 W izbie panowała cisza niczém nieprzerwana, ani jęku, ani westchnienia, ani głosu....
 — Umarł — rzekł Cajus niecierpliwy.
 — Idźmy i zobaczmy....