Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Capreä i Roma Tom II.djvu/154

trwożliwość, obawa i chłód w którym się wychowały.
 Bodaj to te które z młodu do rozkoszy ułożono...
 Cezar użył wyrazu którego tu powtórzyć nieśmiemy.
 — A! a! uśmiechnął się Seneca — boć to nie rzecz matron kochać i pieścić; któż dawniéj słyszał o takich jak dziś obyczajach? Univira twarzy światu nie pokazywała i zaprawdę lepiéj to było, bo mąż ma dla siebie cały świat otwarty i może czynić co chce, a łoże Rzymianina, kolebka przyszłych pokoleń, czystemi być powinny!
 Rozśmiał się w głos Doriforus.
 — Lucyuszu — rzekł — a owa... do któréj ty uczęszczasz?
 — Ja? — spytał filozof nieco zarumieniony.
 — Myślisz że już nic nie wiemy — ozwał się Anicetus — ho! ho! nie badaj nas, bo ci powiemy więcéj niż potrzeba.
 Seneca zwrócił rozmowę, śmiano się tylko po cichu.
 Ktoś rzekł potém, że igrzyska musiały wiele kosztować: Lucyusz powstał gwałtownie przeciwko zbytkowi i przepychom.
 — Znikła dawna obyczajów prostota! — zawołał.
 — A do czego się ona zdała? — szydząc przerwał Doriforus.
 — Ludzie we zbytku miękną.