Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Capreä i Roma Tom II.djvu/170

widać żeście nie tutejsi, i droga was dobrze znużyła...
 — Z daleka w istocie, ale nie tak wielka droga jak znużenie — odparł Candidus — obcy jesteśmy i nieświadomi obyczajów waszych, a Rzym nam prawie nieznany... Przychodzimy szukając tu swoich...
 — Kogo? — spytał Leno ciekawie.
 — Judejczyków, bośmy z Judei także...
 — O! jest ich tu dosyć! — rzekł ręką rzucając z pogardą gospodarz, który nagle ochłódł, i splunął odsuwając się od nich...
 Piękna Syryjska dziewczyna, dosłyszawszy tych wyrazów z ust Candida, bliżéj przystąpiła ku niemu z ciekawością.
 Dla niéj rodziméj mowy dźwięki odzywały się w pobratymczym języku Judei, a choć Candidus słowa po hebrejsku nie rzekł jeszcze, sam głos miał dla niéj coś pociągającego, jakby powiew od ojczyzny.
 — Tyś obcy — odezwała się doń łagodnie i skromnie — zdaleka? może od naszych krajów i od Wschodu.
 — Krew ojców moich tamtejsze ogrzało słońce — rzekł Candidus.
 Dziewczę zadrżało, oko jéj błysło, ale starzec niespokojnie poglądając stał nad nią.
 — No! idź-że spać kiedy znużoną jesteś — prze-