Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Capreä i Roma Tom II.djvu/171

rwał sucho — im i kto inny posłuży, nie potrzebna tu jesteś! Precz, precz, niewolnico.
 I wygnał ją dziko się uśmiechając, a sam krok w krok śledząc odszedł za nią powoli.
 Czarny kulawy niewolnik przyniósł im wodę do umycia; był to wychowany z dziecka w Rzymie człowiek, niegdyś sławny po cyrkach gladyator, dziś na starość posługacz szynkowy; szyderca i cynik, ale w sercu nie tak zły jak się wydawał. Wielka nędza dała mu niezmierną na wszystko obojętność.
 — Co tam słychać w Rzymie? — zapytał niespokojnie Candidus.
 — A cóż? wszystko i nic — odparł niewolnik. Rzym jest taki, że w nim o całym świecie dowiedzieć się można i o niczém nie wiedzieć. — To, jak kto sobie zechce.
 — Ależ przecie? nic tak nie ma nowego?
 — Wczoraj były wielkie doroczne igrzyska... Cezar sprawiał bogom ofiarę a ludowi zabawę... krew lała się jak woda... było w Cyrku sto tysięcy ludzi i tysiąc dzikich bestyj... kobieta walczyła z panterą, i nie dziw!! zwyciężyła — czego kobieta nie zwycięży!
 — Ha! a nic więcéj?
 — Zboża nam brak, nie przybywa, bo okrętami piasek do cyrku wożą, lud szemrze... ale ma igrzyska, może być głodny.