w Brytanii, zasłużył był na owacyą... zwała się ona Pomponija Graecina. [1] Obwiniono ją o przyjęcie jakichś zabobonów cudzoziemskich.
Ale chrześcijaństwo, o którém tu niezawodnie mowa, nie było jeszcze ani tak straszném, ani tak pojętém jak późniéj.
Kobietę oskarżoną rozkazano sądzić samemu mężowi, który ją uznał niewinną, po sądzie w obec całéj rodziny odbytym. Żyła późniéj długo jeszcze, samotna, żałobne zawsze nosząc szaty.
Tacyt, znać nieświadom obyczaju chrześcijańskiego, który surowym był i żałobnym w porównaniu z żywotem pogan, przypisuje przywdziane suknie, smutek i powagę życia Pomponii, żalowi jéj po Julii, córce Drusa, ale przyznaje zarazem, że życiem sobie cześć powszechną zyskała [2].
Piérwsza to chrześcijańka o któréj w historyi znajdujemy tak szczegółową wzmiankę [3].
Niewiele zajmowały młodego Cezara wojny Armeńska i Germańska, bo i zwyciężony był pewien tryumfu za boje, jak za igrzyska cyrkowe; śmianożby mu ich odmówić??
Co chwila silniéj zarysowują się charaktery osób działających epoki, Nerona, Agryppiny, Seneki
