Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Capreä i Roma Tom II.djvu/218

 — Znasz przyszłość?
 — Widzę ją w chwilach jasnych, gdy z człowieka staję się Bogiem...
 — Zwyciężasz dzikie źwierzęta?
 — Czaruję węże i odbieram im siłę szkodliwą, zabijam najsroższe bestye wejrzeniem...
 — I zawsze jesteś gotów ku temu? — rzekł Cezar.
 — Panie! jestem Bogiem razem i człowiekiem... czasem słabym, czasem niezwyciężonym... Pythye nie wróżyły na rozkazy; potrzebuję oczyścić się i przygotować, aby siłę Bożą sprowadzić w siebie.
 — Więc jéj nie masz zawsze?
 — Zstępuje do mnie, i odchodzi, — rzekł Symon.
 — Widzisz skarby pod ziemią? — odezwał się po chwili Cezar.
 — Widzę wszystko co chcę, gdy drugi wzrok odzyskam, a siła zejdzie na mnie.
 Neron myślał, jakby odczarowany.
 — Dajże mi znak siły swéj, jeśli chcesz bym jéj uwierzył — rzekł — mówią że chrześcianie gotowi są zawsze do cudu, a ty chlubisz się żeś był i jesteś ich Bogiem... okaż twą siłę!
 — Jakiego chcesz znaku odemnie? — rzekł nieco zmięszany starzec.
 — Sam wybieraj...
 Symon stał chwilę, otworzył potém szaty swoje powoli i począł potrząsać niemi... z fałdów tego