Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chore dusze tom II 116.jpeg

dla któregoby się z tém taić miała — odparł August — chociaż przypuszczenie twoje sięga zadaleko...
 — Jesteś chyba ślepy! — przerwał namiętnie Filip.
 — Lecz gdyby nawet istotnie przypuszczenie twoje sprawiedliwém być miało — odezwał się hr. August — dlaczegóż ta kobiéta nie ma oddać serca i ręki, komu zechce? Jeżeli się jéj podobał, no, to wyjdzie za niego!
 Filip się rozśmiał złośliwie.
 — Nie wyjdzie! — zakrzyknął z ruchem rąk wojowniczym — nie wyjdzie! Nie może wyjść za niego!
 — Nie pojmuję dlaczego — wtrącił zimno August.
 — W téj chwili nie odpowiem na pytanie — odezwał się Filip — lecz dodaję tylko, że małżeństwo to jest niemożliwém. Znajdzie się któś, co tego jegomości zdemaskuje.
 — Jakto zdemaskuje? — spytał August.
 — Bo jestem pewny że kłamie, że się podaje za kogo innego, niż jest. Ale bastanza... dosyć; nie mówmy o tém.
 Na milczenie zgodził się najchętniéj towarzysz i tak doszli, nie poruszając już żadnego drażliwszego przedmiotu, aż do hotelu.
 Filip pożegnał się i zawrócił do swojego mieszkania.