Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chore dusze tom II 153.jpeg

 — Żeby znowu tak się kochać i po tylu latach nadaremnego wzdychania tak szaléć! — rzekła zcicha.
 Filip nic nie odrzekł na to.
 — Księżna powinnaś mnie bronić — wtrącił, tylko po chwili.
 — Daj mi pokój! Gdy sprawa idzie o kobiétę, my wszystkie piérwszy mamy obowiązek w niéj bronić siebie. Po mnie niczego się nie spodziéwaj.
 Filip popatrzył na nią długo.
 — Zatém i od pani dostaję odprawę? — spytał.
 — Żal mi cię, ale niéma na to rady. Utop się w Tybrze, który podobno wezbrał, bo mi mówili że do Panteonu dostać się nie można i woda w nim stoi; palnij sobie w łeb, albo jedź gdzie za świat, bo tu nie masz co robić. Oto rada moja.
 Rozśmiał się szydersko Filip.
 — No, zobaczymy — rzekł, żegnając ją — muszę sobie radzić sam i... poradzę.
 Księżnie Ahaswerze po téj rozmowie pilno było niezmiernie dostać się do swych przyjaciółek, złapać kogoś, słowem wcisnąć się w tę intrygę i pewną w niéj rolę odegrać.
 Szukając w myśli, kogoby sobie w pomoc wziąć mogła, wpadła na poetę. Napisała słów kilka i posłała po niego. Wybór to był najnieszczęśliwszy, gdyż ów niedożyły geniusz i niezrozumiany artysta w życiu praktyczném był najniepora-